fot. Marlena Bielecka

Kościół Opatrzności Bożej

Ewangelicy reformowani (kalwini) już w 1525 roku tworzyli we Wrocławiu wpływową grupę religijną. Po zawarciu pokoju w Augsburgu w 1555 roku nie uzyskali jednak swobód wyznaniowych na Śląsku. Dopiero zajęcie tej prowincji przez Prusy przyniosło zmianę. 11 lipca 1741 roku odbyło się pierwsze publiczne nabożeństwo Kościoła kalwińskiego. Pod panowaniem Hohenzollernów na terenie Wrocławia odnowiono gminę Kościoła ewangelicko-augsburskiego. W jej skład weszli głównie wojskowi i urzędnicy państwowi.

W 1746 roku rozpoczęto budowę nowej świątyni, jednak wybuch pobliskiej Wieży Prochowej w 1749 roku zniszczył budowlę. Datki na jej odbudowę zbierano w całej Europie. Projekt sporządził prawdopodobnie Johann Boumann Starszy – nadworny architekt króla pruskiego. Poświęcenie odbyło się w 1750 roku. Była to jedna z pierwszych budowli rokokowych na Śląsku. Kościół, zbudowany na planie prostokąta, wewnątrz jest owalny i ma dwie kondygnacje empor. Na szczególną uwagę zasługują ołtarz-ambona w kształcie kielicha oraz organy z 1752 roku. Oszczędność form architektonicznych i brak dekoracji, ale także wspaniała akustyka, wiążą się z liturgią kalwińską. Budowla pełniła rolę kaplicy królewskiej i od 1830 roku nosiła miano „kościoła dworskiego”. Świątynia odegrała dużą rolę w kształtowaniu architektury ewangelickiej na Śląsku. Wzorowano się na niej m.in. w Pokoju na Śląsku Opolskim i w Świebodzicach.

Podczas II wojny światowej, mimo znacznych zniszczeń tego fragmentu ul. Kazimierza Wielkiego, świątynia cudownie ocalała. W 1945 roku została przejęta przez polski Kościół Ewangelicko-Augsburski i otrzymała wezwanie Opatrzności Bożej. Od tego czasu (z przerwami) mieści się tu także siedziba biskupa diecezji wrocławskiej. Parafia jest silnym ośrodkiem życia religijnego i kulturalnego.

Parafia Ewangelicko – Augsburska Opatrzności Bożej we Wrocławiu