Kościół św. Barbary — Katedra Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy

Kościół św. Barbary jest jedną z najstarszych świątyń Wrocławia. W swej kilkusetletniej historii służył trzem wyznaniom — katolikom, protestantom, a obecnie prawosławnym.

Od około 1268 roku istniała tu filialna kaplica kościoła św. Elżbiety, którą w XV wieku rozbudowano. Hans Berthold  i Peter Franczke wznieśli na jej miejscu nowy korpus z wieżą, dostawione do wcześniejszego prezbiterium. W 1525 roku kościół przeszedł w ręce protestantów, do których należał do końca II wojny światowej. Od roku 1963 jest cerkwią i równocześnie katedrą Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Niegdyś w świątyni znajdowały się średniowieczne rzeźby, mające znaczenie dla całej sztuki śląskiej. Obecnie przechowywane są w Muzeum Narodowym w Warszawie. W trakcie licznych remontów wielokrotnie zmieniano ołtarze — najpierw na barokowe, później na neogotyckie. Podczas oblężenia w 1945 roku wnętrze zostało całkowicie zniszczone. Zniknęły malowidła ze sklepienia chóru przedstawiające św. Barbarę oraz z naw bocznych obrazujące legendę o św. Jadwidze.

Dziś gotycki kościół kryje interesujące wnętrze z ikonostasem i ikonami, dostosowane do prawosławnej liturgii. W elewacjach dobrze zachował się ciekawy zespół kamiennych płyt nagrobnych. Ciekawostką jest także fakt, że właśnie w tym niewielkim kościółku w 1488 roku pochowany został książę Wacław, jeden z ostatnich śląskich Piastów.