fot. Marek Grotowski

Znakiem rozpoznawczym Opery Wrocławskiej są arcydzieła muzyki światowej i ich imponująca scenografia. Każdy znajdzie tam coś dla siebie – od wspomnianych superwidowisk, poprzez operetki, aż po balet. Wszystko to w wysmakowanych wnętrzach budynku Opery.

Odnowiony po pożarze klasycystyczny budynek Opery Wrocławskiej znajduje się przy ul. Świdnickiej, a więc w ścisłym centrum miasta – o każdej porze pełnym zarówno spieszących gdzieś wrocławian, jak i zaciekawionych przyjezdnych.

Wystawny wygląd Opery Wrocławskiej to efekt wielu lat remontów.

Tradycje operowe we Wrocławiu sięgają XVII wieku, kiedy to to przy ul. Wita Stwosza istniał Dom zabaw, który odwiedzały zespoły wędrowne, prezentujące przedstawienia teatralne i operowe. Okres rozkwitu tego teatru przypada na koniec XVIII wieku. Na początku XIX wieku wrocławski teatr operowy objął Carl Maria von Weber, twórca niemieckiej opery romantycznej. W 1841 roku otworzono nowy gmach teatru według projektu Carla Ferdinanda Langhansa. Mimo dwóch pożarów teatr prowadził działalność do 1944 roku.

Powojenna działalność opery rozpoczęła się 8 września 1945 wystawieniem „Halki” Stanisława Moniuszki. Do dzisiaj w repertuarze opery znalazły się dzieła 104 kompozytorów, wśród których największą popularnością cieszą się Stanisław Moniuszko i Giuseppe Verdi. Repertuar obejmuje klasykę operową i baletowa. Od 2008 roku organizowany jest jedyny w Polsce Festiwal Opery Współczesnej.

Niezależnie od tego, gdzie by się znajdował, budynek Opery musiałby przyciągać spojrzenia. Oślepia bielą, a wejście

fot. Marek Grotowski

ocienia ogromna kolumnada, pod którą co rusz przemykają spieszący się ludzie. Monumentalne wrażenie pogłębia się po wejściu do środka. Wnętrze jest stylowe i przestronne, a główna scena aż jarzy się od złotej sztukaterii i lamp podświetlających rzędy balkonów. Ta wystawność jest rodzajem rekompensaty za lata remontów, kiedy to spektakle oglądano najczęściej w Hali Ludowej. Nawet obecnie Hala gości superprodukcje operowe.