Ul. Krupnicza widok w kierunku ul. Kazimierza Wielkiego, koniec XIX w.

Ulica Krupnicza (niem. Garupenstrasse) początkowo była peryferyjnym ślepym zaułkiem biegnącym do zbiegu z dzisiejszą ul. Włodkowica, (ówcześnie dróżką przymurną, zwaną ul. Wałową) i ograniczona była murami miejskimi. Ulica powstała w poł. XIV w. poprzez wtórną parcelację dużej, prywatnej działki określonej „circa Hartuschinne hovestat ubir der Olaw”, należącej do ławnika Nickela Hartuscha przybyłego do Wrocławia w 1350 r. Dopiero w roku 1504 pojawia się po raz pierwszy wzmianka o „grawpengasse”, czyli uliczce Krupniczej. Części ulicy, już przed 1463 r. stanowiła własność Szpitala Dziecięcego Bożego Grobu, co umocniło odrębność prawną jej mieszkańców tworzących osobną grupę.
Do wybuchu Wieży Prochowej w 1749 r. większość zabudowy stanowiły skromne, wąskie budynki, w większości drewniane. Po tym wydarzeniu oraz po 1807 r., kiedy wyburzono fortyfikacje miejskie, rozpoczął się gwałtowny rozwój terytorialny. Na ul. Krupniczej zaczęto lokować siedziby różnych instytucji, domy handlowe oraz okazałe kamienice.
Osiemnastowieczna historia ulicy wiąże się również z ponownym osiedleniem Żydów we Wrocławiu, po ich wypędzeniu w połowie XV wieku. W tym też rejonie koncertowało się większość instytucji publicznych gminy żydowskiej, gdzie m.in. do 1900 r. mieścił się zarząd gminy, mykwa i szkoła.
Zniszczenia, jakie dokonała II wojna światowa, pozostawiły ulicę na wiele lat w złym stanie. Większość kamienic odbudowano i przywrócono do pierwotnego wyglądu. Obecnie średniowieczna część ulicy leży w Dzielnicy Czterech Wyznań.

Skrzyżowanie ul. Krupniczej i ul. Podwale z gmachem Nowej Giełdy, pocz. XX w.